Stories from inside

Mijn eerste reis en ervaring met ‘De kunst van het toelaten (volgens The Art of Allowing). Beginnend met een geleide meditatie om haar te ontmoeten. Contact maken met mezelf, wat denk ik, wat voel ik, zijn met alles wat naar boven borrelt…. of niet. En hoe voelt het als er niets naar boven borrelt. Het gaat over voelen en beleven het zijn in dit moment, wat zie ik in de verf die ik heb aangebracht op het doek. Wat doet dat vervolgens met mij. Ik kijk en kijk en pas als ik nogmaals het schilderij een slag draai zie ik haar. Ik zie een middeleeuwse dame zittend op een paard. Het paard zie ik eigenlijk niet, maar voel ik des te meer. Dan probeer ik haar met houtskool te tekenen en later met verf. Pfff (puf, steun) ik kom tegen dat ik toch vind dat het wat moet worden en merk dat ik het heel lastig vind om verder te gaan bang om haar weer kwijt te raken en los te laten. Vervolgens komen er allerlei dingen op mijn pad waarbij ik voel dat die betrekking hebben op mijn schilderij. Ik kijk de film ‘The Mists of Avalon’ nog een keer en daar komt het mei feest in voor. ‘Toeval’ wil dat het die dag precies Beltane is (het mei feest) wat ik ontdek omdat ik ga opzoeken wat Beltane precies inhoud en dan de datum link met vandaag. Zo gaat het steeds en mag ik op deze bijzondere manier met mezelf in gesprek. Met mijn innerlijk weten. Via de godinnen van de Kelten ontstaat mijn zekere (zelfverzekerde) ik op het canvas. Hoe bijzonder is deze reis en wat leer ik veel van wat er diep in mij verborgen zit. Magisch en heel bijzonder!

Moeder en kind is het thema en dat betekent voor mij teruggaan in de tijd. Naar het leven van mezelf met mijn moeder, haar leven en zelfs nog verder terug. De erfenis van mijn voorouders. Een heftige reis die door middel van verf op mijn canvas zichtbaar wordt. Een reis waardoor ik antwoorden maar vooral meer begrip heb gekregen. Antwoorden op wat de invloeden uit het verleden zijn en berusting in de dingen die niet goed voelden. Hoe bijzonder dat er via verf en het toelaten van wat zich aandient, er een opening lijkt te komen naar de wijsheid in mezelf en in het al om mij heen. En door het schilderen er beelden ontstaan waarvan de symboliek ervan mij het verhaal verteld. Ik met een kaars schilderend op haar hoofd, mijn voorouders en alles wat indirect met mij te maken heeft herdenk en tegelijk eer. Haar naam is Danu (vernoemd naar de Ierse moedergodin) zij is het die mij heeft geholpen en helpt een deel van mijn eigen verleden een plek te geven. Waardoor ik beter in het Nu kan zijn en leven.